کد مطلب:152234 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:199
نکته ای درباره ی بخش نهم
این بخش را با دقت بخوانید و در پیام آن اندیشه كنید. در حقیقت این بخش بیت الغزل این نوشتار است، ائمه ی اطهار علیهم السلام پیشوایانی هستند كه در مقابل قبر آنها می ایستیم و می گوییم: شهادت میدهم كه شما كلام مرا می شنوید و سلامم را پاسخ می دهید. ائمه ی اطهار علیهم السلام پس از شهادتشان، چه فرقی با بقیه ی اموات دارند؟ آیا آنها نیز فقط «حیات روحانی» دارند!؟ مگر انسانی هست كه پس از مرگ دارای حیات روحانی نباشد؟!
برای اندیشه ی بیشتر درباره ی این نكته ی عقیدتی، باید در دو جهت تأمل و تعمق نمایید:
جهت اول: ژرف اندیشی در آیاتی مانند:
1) و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء (آل عمران، آیه ی 169)
2) و لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء و لكن لا تشعرون (بقره، آیه ی 154)
3) كل شی ء هالك الا وجهه (قصص، آیه 88)
4) كل من علیها فان و یبقی وجه ربك ذوالجلال والاكرام! (الرحمن، آیه ی 26 و 27) جهت دوم: ژرف اندیشی در روایاتی مانند:
1) قسمتی ازخطبه ی امیرالمؤمنین علیه السلام انا قیم القیامة، انا مقیم الساعة، انا الواجب له من الله الطاعة، انا حی لا اموت و اذامت لا (لم) امت، انا سر الاله المخزون، انا العالم بما كان و ما یكون... (اللوامع النورانیة ص 10)
2) امیرالمؤمنین علیه السلام بعد از شهادت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، ایشان را در مسجد قبا به ابوبكر نشان دادند؛ شگفت انگیزتر آنكه سالها بعد از آن قضیه، امام حسین علیه السلام همان منظره را به اصبغ ابن نباته نشان دادند. (اثبات الهداة، ج 2 ص 590)
3) امام حسن علیه السلام، پس از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام، آن بزرگوار را به رشید هجری و دیگران نشان دادند، جالب توجه این است كه در این معجزه ی بزرگ، امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: «یموت من مات منا و لیس بمیت! و یبقی من بقی منا حجة علیكم». (اثبات الهداة ج 2، ص 557، ص 559، ص 560)
4) امام حسین علیه السلام نیز پس از شهادت برادرشان امام حسن مجتبی علیه السلام، امیرالمؤمنین علیه السلام را به عده ای نشان دادند! (اثبات الهداة، ج 2، ص 582 و ص 583)
5) امیرالمؤمنین علیه السلام در تشییع جنازه ی خود شركت كردند و با صورتی نقاب زده به امام حسن علیه السلام فرمودند: انت الحسن بن علی، رضیع الوحی و التنزیل و فطیم العلم و الشرف الجلیل، خلیفة امیرالمؤمنین و سید الوصیین و با اشاره به امام حسین علیه السلام فرمودند: و هذا الحسین ابن امیرالمؤمنین و سید الوصیین، بسط الرحمة و رضیع العصمة و ربیب الحكمة و والد الائمة!... و در پایان این گفتار، نقاب از چهره برداشتند و سپس به امام حسن علیه السلام فرمودند: یا ابامحمد، انه لا تموت نفس الا و یشهدها، افما یشهد جسده؟! یعنی هر كس بمیرد، امیرالمؤمنین علیه السلام بر جنازه او حاضر می شود پس
آیا بر جنازه ی خودش حاضر نشود؟!
6) حضرت صدیقة سلام الله علیها، پس از شهادتشان آه و ناله كشیدند و امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را در آغوش گرفتند: فقال امیرالمؤمنین علی علیه السلام انی اشهد الله انها قد حنت و انت و مدت یدیها و ضمتهما الی صدرها ملیا (فاطمة الزهراء بهجة قلب المصطفی ص 68 به نقل از بحار ج 43 ص 179)
والحمد لله الذی هدانا لهذا و ما كنا لنهتدی لولا ان هدانا الله
برای اندیشه ی بیشتر درباره ی این نكته ی عقیدتی، باید در دو جهت تأمل و تعمق نمایید:
جهت اول: ژرف اندیشی در آیاتی مانند:
1) و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء (آل عمران، آیه ی 169)
2) و لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء و لكن لا تشعرون (بقره، آیه ی 154)
3) كل شی ء هالك الا وجهه (قصص، آیه 88)
4) كل من علیها فان و یبقی وجه ربك ذوالجلال والاكرام! (الرحمن، آیه ی 26 و 27) جهت دوم: ژرف اندیشی در روایاتی مانند:
1) قسمتی ازخطبه ی امیرالمؤمنین علیه السلام انا قیم القیامة، انا مقیم الساعة، انا الواجب له من الله الطاعة، انا حی لا اموت و اذامت لا (لم) امت، انا سر الاله المخزون، انا العالم بما كان و ما یكون... (اللوامع النورانیة ص 10)
2) امیرالمؤمنین علیه السلام بعد از شهادت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، ایشان را در مسجد قبا به ابوبكر نشان دادند؛ شگفت انگیزتر آنكه سالها بعد از آن قضیه، امام حسین علیه السلام همان منظره را به اصبغ ابن نباته نشان دادند. (اثبات الهداة، ج 2 ص 590)
3) امام حسن علیه السلام، پس از شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام، آن بزرگوار را به رشید هجری و دیگران نشان دادند، جالب توجه این است كه در این معجزه ی بزرگ، امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: «یموت من مات منا و لیس بمیت! و یبقی من بقی منا حجة علیكم». (اثبات الهداة ج 2، ص 557، ص 559، ص 560)
4) امام حسین علیه السلام نیز پس از شهادت برادرشان امام حسن مجتبی علیه السلام، امیرالمؤمنین علیه السلام را به عده ای نشان دادند! (اثبات الهداة، ج 2، ص 582 و ص 583)
5) امیرالمؤمنین علیه السلام در تشییع جنازه ی خود شركت كردند و با صورتی نقاب زده به امام حسن علیه السلام فرمودند: انت الحسن بن علی، رضیع الوحی و التنزیل و فطیم العلم و الشرف الجلیل، خلیفة امیرالمؤمنین و سید الوصیین و با اشاره به امام حسین علیه السلام فرمودند: و هذا الحسین ابن امیرالمؤمنین و سید الوصیین، بسط الرحمة و رضیع العصمة و ربیب الحكمة و والد الائمة!... و در پایان این گفتار، نقاب از چهره برداشتند و سپس به امام حسن علیه السلام فرمودند: یا ابامحمد، انه لا تموت نفس الا و یشهدها، افما یشهد جسده؟! یعنی هر كس بمیرد، امیرالمؤمنین علیه السلام بر جنازه او حاضر می شود پس
آیا بر جنازه ی خودش حاضر نشود؟!
6) حضرت صدیقة سلام الله علیها، پس از شهادتشان آه و ناله كشیدند و امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را در آغوش گرفتند: فقال امیرالمؤمنین علی علیه السلام انی اشهد الله انها قد حنت و انت و مدت یدیها و ضمتهما الی صدرها ملیا (فاطمة الزهراء بهجة قلب المصطفی ص 68 به نقل از بحار ج 43 ص 179)
والحمد لله الذی هدانا لهذا و ما كنا لنهتدی لولا ان هدانا الله